ინვესტირების პროცესის მარტივად აღსაქმელად, გთავაზობთ ანალიზზე "პირიქით" მიდგომას და განვიხილავთ ინვესტორისა და საქმის (ქეისის) მფლობელის პოზიციას (კომპანია, რომელმაც მიიღო ბიზნესის დაფინანსების გადაწყვეტილება ).ი
საქმის მესაკუთრის მხრიდან განისაზღვრება ორი სახის საინვესტიციო რესურსი - გარე (ნასესხები) და შიდა (საკუთარი სახსრები).
საწარმოს შიდა ფინანსური რესურსებიდან დაფინანსება ხდება საწარმოს რესურსების ხარჯზე. იგი ხორციელდება კომპანიის საქმიანობის შედეგად ჩამოყალიბებული რესურსების გამოყენებით, აგრეთვე საკუთარი საწესდებო კაპიტალის ჩართვით.
შიდა დაფინანსება არის ინვესტიციის მოზიდვის ფორმა, რომელიც მოიცავს არაფინანსური კომპანიების წყაროების გამოყენებას, ასევე ფინანსური ინსტიტუტების, უცხოელი ინვესტორებისა და სახელმწიფოს სახსრების გამოყენებას. მისი განხორციელება შესაძლებელია მოზიდული და ნასესხები სახსრების დახმარებით. აუცილებელია სახსრების შეგროვების სტრატეგიის შემუშავება, რომლის ფარგლებშიც, შეიქმნება პროექტის ბიზნეს-გეგმა და მოწესრიგდება ფინანსური ნაკადები ინვესტიციის სტრატეგიის შესაბამისად. ამ პროცესების ფარგლებში, აუცილებელია მკაფიო სტრატეგიული გეგმა საწარმოს განვითარების, ინდუსტრიის ანალიზის და მოცულობითი ანალიტიკისთვის.
ფინანსირების ყველა წყაროს აქვს როგორც თავისი ნაკლი, ასევე გარკვეული უპირატესობები. ამიტომ განხორციელებამდე აუცილებელია შეიმუშაოთ საინვესტიციო პოლიტიკის საკუთარი სტრატეგია, მოახდინოთ ინვესტიციების სხვა მეთოდებისა და წყაროების გაანალიზება და ასევე ფინანსირების სქემის საფუძვლიანი გამომუშავება.
შემუშავებული საინვესტიციო სქემა უნდა მოიცავდეს:
● მოზიდვის ფორმებით აღწერილი საინვესტიციო სახსრების საჭირო ოდენობას;
● ინვესტიციის დანერგვის სწორ სტრუქტურას და ფინანსირების ოპტიმალურ სქემას;
● კაპიტალის ხარჯების შემცირებას;
● საქმის მოზიდვის რისკების ანალიტიკას და ზოგადად რისკის შემცირების მეთოდების აღწერას.
ინვესტორის მხრიდან აუცილებელია ისეთი ცნებების გათვალისწინება, როგორიცაა მცირე და მსხვილი აქციონერები (მინორი და მაჟორი).
მათ შორის სხვაობას განსაზღვრავს საკუთრებაში არსებული აქციების რაოდენობა.
თუ აქციონერი ფლობს დიდი რაოდენობით აქციებს, მაშინ მას მსხვილ აქციონერს ან მაჟორს უწოდებენ, ხოლო თუ აქციონერი ფლობს აქციების მცირე პაკეტს, მაშინ მცირე აქციონერს ან მინორს. აქციებში მოიაზრება ერთი და იმავე კომპანიის აქციები. მიუხედავად იმისა, თუ ინვესტორი ფლობს აქციების მცირე პაკეტს ასამდე კომპანიაში, ის მაინც არ ითვლება მსხვილ ანუ მაჟორულ აქციონერად. მსხვილი აქციონერია მეწილე, რომელიც აქციების 51%-ს, საკონტროლო პაკეტს ფლობს, შესაბამისად ის არის მთავარი, მისი ფონზე მინორი აქციონერები უუფლებო თანამოწილეები არიან.
გამოყოფენ ინვესტიცირების შემდეგ ფორმებს:
1. საკუთრების ფორმების მიხედვით - კერძო, სახელმწიფო, უცხოური ან შერეული.
2. პორტფოლიო და პირდაპირი (ინვესტიცია ერთ კომპანიაში, აქციების სრული პაკეტის და შესაბამისად კონტროლის მოსაპოვებლად ან ინვესტიცირება დაბალანსებული საინვესტიციო პორტფოლიოს ფარგლებში).
3. შესაძლო ინვესტიციების ობიექტებთან დაკავშირებით არსებობს ორი ტიპის ინვესტიციური ბაზრები - რეალური და ფინანსური სექტორი. რეალური ინვესტიციები მოიცავს რეალური ობიექტების დაფინანსებას ან ყიდვას: შეძენა, საწარმოს გაფართოება, უძრავი ქონების შეძენა ან პრივატიზაცია, ინვესტირება და ა.შ. ფინანსური ინვესტიციები კი მოიცავს სახსრების ჩადებას როგორც ფასიან ქაღალდებში, სესხის ვალდებულებებში, ოფციონებში, ფიუჩერსულ კონტრაქტებში და ა.შ.
4. სტრატეგიის მიხედვით, ინვესტირებას გამოყოფენ კონსერვატიულ და აგრესორულ ინვესტიციებად, დამოუკიდებლად ინვესტიციის ჩადების რისკისა და მომგებიანობისა.
რა თქმა უნდა, ბაზარზე ყველაზე პოპულარული ის სტრატეგიებია, რომლებშიც ინვესტიციის ინსტრუმენტი გთავაზობთ მოგების მაღალ მაჩვენებელს მოკლე დროში, თავის მხვრივ ეს რისკის მაღალ დონეს ნიშნავს.
